Pope Francis’ Message for World Mission Day 2022 (3 Languages)

Posted date: October 7, 2022

MESSAGE OF HIS HOLINESS POPE FRANCIS
FOR WORLD MISSION DAY 2022

“You shall be my witnesses” (Acts 1:8)

Dear brothers and sisters!

These words were spoken by the Risen Jesus to his disciples just before his Ascension into heaven, as we learn from the Acts of the Apostles: “You shall receive power when the Holy Spirit has come upon you; and you shall be my witnesses in Jerusalem and in all Judea and Samaria and to the ends of the earth” (1:8). They are also the theme of the 2022 World Mission Day which, as always, reminds us that the Church is missionary by nature. This year World Mission Day offers us the opportunity to commemorate several important events in the Church’s life and mission: the fourth centenary of the founding of the Congregation de Propaganda Fide, now the Congregation for the Evangelization of Peoples, and the second centenary of the Society of the Propagation of the Faith. A hundred years ago, the latter, together with the Society of the Holy Childhood and the Society of Saint Peter the Apostle, was granted the title “Pontifical”.

Let us reflect on the three key phrases that synthesize the three foundations of the life and mission of every disciple: “You shall be my witnesses”, “to the ends of the earth” and “you shall receive the power of the Holy Spirit”.

1. “You shall be my witnesses” – The call of every Christian to bear witness to Christ

This is the central point, the heart of Jesus’ teaching to the disciples, in view of their being sent forth into the world. The disciples are to be witnesses of Jesus, thanks to the grace of the Holy Spirit that they will receive. Wherever they go and in whatever place they find themselves. Christ was the first to be sent, as a “missionary” of the Father (cf. Jn 20:21), and as such, he is the Father’s “faithful witness” (cf. Rev 1:5). In a similar way, every Christian is called to be a missionary and witness to Christ.  And the Church, the community of Christ’s disciples, has no other mission than that of bringing the Gospel to the entire world by bearing witness to Christ.  To evangelize is the very identity of the Church.

A deeper look at the words, “You shall be my witnesses”, can clarify a few ever timely aspects of the mission Christ entrusted to the disciples. The plural form of the verb emphasizes the communitarian and ecclesial nature of the disciples’ missionary vocation. Each baptized person is called to mission, in the Church and by the mandate of the Church: consequently, mission is carried out together, not individually, in communion with the ecclesial community, and not on one’s own initiative. Even in cases where an individual in some very particular situation carries out the evangelizing mission alone, he must always do so in communion with the Church which commissioned him. As Saint Paul VI taught in the Apostolic Exhortation Evangelii Nuntiandi, a document dear to my heart: “Evangelization is for no one an individual and isolated act; it is one that is deeply ecclesial. When the most obscure preacher, catechist or pastor in the most distant land preaches the Gospel, gathers his little community together or administers a sacrament, even alone, he is carrying out an ecclesial act, and his action is certainly attached to the evangelizing activity of the whole Church by institutional relationships, but also by profound invisible links in the order of grace. This presupposes that he acts not in virtue of a mission which he attributes to himself or by a personal inspiration, but in union with the mission of the Church and in her name” (No. 60). Indeed, it was no coincidence that the Lord Jesus sent his disciples out on mission in pairs; the witness of Christians to Christ is primarily communitarian in nature. Hence, in carrying out the mission, the presence of a community, regardless of its size, is of fundamental importance.

In addition, the disciples are urged to live their personal lives in a missionary key: they are sent by Jesus to the world not only to carry out, but also and above all to live the mission entrusted to them; not only to bear witness, but also and above all to be witnesses of Christ.  In the moving words of the Apostle Paul, “[we are] always carrying in the body the death of Jesus, so that the life of Jesus may also be manifested in our bodies” (2 Cor 4:10). The essence of the mission is to bear witness to Christ, that is, to his life, passion, death and resurrection for the love of the Father and of humanity. Not by chance did the apostles look for Judas’ replacement among those who, like themselves, had been witnesses of the Lord’s resurrection (cf. Acts 1:21). Christ, indeed Christ risen from the dead, is the One to whom we must testify and whose life we must share. Missionaries of Christ are not sent to communicate themselves, to exhibit their persuasive qualities and abilities or their managerial skills. Instead, theirs is the supreme honour of presenting Christ in words and deeds, proclaiming to everyone the Good News of his salvation, as the first apostles did, with joy and boldness.

In the final analysis, then, the true witness is the “martyr”, the one who gives his or her life for Christ, reciprocating the gift that he has made to us of himself. “The primary reason for evangelizing is the love of Jesus which we have received, the experience of salvation which urges us to ever greater love of him” (Evangelii Gaudium, 264).

Finally, when it comes to Christian witness, the observation of Saint Paul VI remains ever valid: “Modern man listens more willingly to witnesses than to teachers, and if he does listen to teachers, it is because they are witnesses” (Evangelii Nuntiandi, 41). For this reason, the testimony of an authentic Christian life is fundamental for the transmission of the faith. On the other hand, the task of proclaiming Christ’s person and the message is equally necessary. Indeed, Paul VI went on to say: “Preaching, the verbal proclamation of a message, is indeed always indispensable…  The word remains ever relevant, especially when it is the bearer of the power of God. This is why Saint Paul’s axiom, “Faith comes from what is heard” (Rom 10:17), also retains its relevance: it is the word that is heard which leads to belief” (ibid., 42).

In evangelization, then, the example of a Christian life and the proclamation of Christ are inseparable. One is at the service of the other. They are the two lungs with which any community must breathe, if it is to be missionary. This kind of complete, consistent and joyful witness to Christ will surely be a force of attraction also for the growth of the Church in the third millennium. I exhort everyone to take up once again the courage, frankness and parrhesía of the first Christians, in order to bear witness to Christ in word and deed in every area of life.

2. “To the ends of the earth” – The perennial relevance of a mission of universal evangelization

In telling the disciples to be his witnesses, the risen Lord also tells them where they are being sent: “…in Jerusalem and in all Judea and Samaria and to the ends of the earth” (Acts 1:8). Here we clearly see the universal character of the disciples’ mission. We also see the “centrifugal” geographical expansion, as if in concentric circles, of the mission, beginning with Jerusalem, which Jewish tradition considered the centre of the world, to Judea and Samaria and to “the ends of the earth”. The disciples are sent not to proselytize, but to proclaim; the Christian does not proselytize. The Acts of the Apostles speak of this missionary expansion and provide a striking image of the Church “going forth” in fidelity to her call to bear witness to Christ the Lord and guided by divine providence in the concrete conditions of her life.  Persecuted in Jerusalem and then spread throughout Judea and Samaria, the first Christians bore witness to Jesus everywhere (cf. Acts 8:1, 4).

Something similar still happens in our own day. Due to religious persecution and situations of war and violence, many Christians are forced to flee from their homelands to other countries. We are grateful to these brothers and sisters who do not remain locked in their own suffering but bear witness to Christ and to the love of God in the countries that accept them. Hence, Saint Paul VI encouraged them to recognize the “responsibility incumbent on immigrants in the country that receives them” (Evangelii Nuntiandi, 21). More and more, we are seeing how the presence of faithful of various nationalities enriches the face of parishes and makes them more universal, more Catholic. Consequently, the pastoral care of migrants should be valued as an important missionary activity that can also help the local faithful to rediscover the joy of the Christian faith they have received.

The words “to the ends of the earth” should challenge the disciples of Jesus in every age and impel them to press beyond familiar places in bearing witness to him. For all the benefits of modern travel, there are still geographical areas in which missionary witnesses of Christ have not arrived to bring the Good News of his love. Then too no human reality is foreign to the concern of the disciples of Jesus in their mission. Christ’s Church will continue to “go forth” towards new geographical, social and existential horizons, towards “borderline” places and human situations, in order to bear witness to Christ and his love to men and women of every people, culture and social status.  In this sense, the mission will always be a missio ad gentes, as the Second Vatican Council taught. The Church must constantly keep pressing forward, beyond her own confines, in order to testify to all the love of Christ. Here I would like to remember and express my gratitude for all those many missionaries who gave their lives in order to “press on” in incarnating Christ’s love towards all the brothers and sisters whom they met.

3. “You will receive power” from the Holy Spirit – Let us always be strengthened and guided by the Spirit.

When the risen Christ commissioned the disciples to be his witnesses, he also promised them the grace needed for this great responsibility: “You shall receive power when the Holy Spirit has come upon you; and you shall be my witnesses” (Acts 1:8). According to the account in Acts, it was precisely following the descent of the Holy Spirit on the disciples that the first act of witnessing to the crucified and risen Christ took place. That kerygmatic proclamation – Saint Peter’s “missionary” address to the inhabitants of Jerusalem – inaugurated an era in which the disciples of Jesus evangelized the world. Whereas they had previously been weak, fearful and closed in on themselves, the Holy Spirit gave them the strength, courage and wisdom to bear witness to Christ before all.

Just as “no one can say ‘Jesus is Lord’, except by the Holy Spirit” (1 Cor 12:3), so no Christian is able to bear full and genuine witness to Christ the Lord without the Spirit’s inspiration and assistance. All Christ’s missionary disciples are called to recognize the essential importance of the Spirit’s work, to dwell in his presence daily and to receive his unfailing strength and guidance. Indeed, it is precisely when we feel tired, unmotivated or confused that we should remember to have recourse to the Holy Spirit in prayer. Let me emphasize once again that prayer plays a fundamental role in the missionary life, for it allows us to be refreshed and strengthened by the Spirit as the inexhaustible divine source of renewed energy and joy in sharing Christ’s life with others. “Receiving the joy of the Spirit is a grace. Moreover, it is the only force that enables us to preach the Gospel and to confess our faith in the Lord” (Message to the Pontifical Mission Societies, 21 May 2020).  The Spirit, then, is the true protagonist of mission. It is he who gives us the right word, at the right time, and in the right way.

In light of this action of the Holy Spirit, we also want to consider the missionary anniversaries to be celebrated in 2022. The establishment of the Sacred Congregation De Propaganda Fide in 1622 was motivated by the desire to promote the missionary mandate in new territories. A providential insight! The Congregation proved to be crucial for setting the Church’s evangelizing mission truly free from interference by worldly powers, in order to establish those local Churches which today display such great vigour. It is our hope that, as in its past four centuries, the Congregation, with the light and strength of the Spirit, will continue and intensify its work of coordinating, organizing and promoting the Church’s missionary activities.

The same Spirit who guides the universal Church also inspires ordinary men and women for extraordinary missions. Thus it was that a young French woman, Pauline Jaricot, founded the Society for the Propagation of the Faith exactly two hundred years ago. Her beatification will be celebrated in this jubilee year. Albeit in poor health, she accepted God’s inspiration to establish a network of prayer and collection for missionaries, so that the faithful could actively participate in the mission “to the ends of the earth”. This brilliant idea gave rise to the annual celebration of World Mission Day, in which the funds collected in local communities are applied to the universal fund with which the Pope supports missionary activity.

In this regard, I think too of the French Bishop Charles de Forbin-Janson, who established the Association of the Holy Childhood to promote the mission among children, with the motto “Children evangelize children, children pray for children, children help children the world over”. I also think of Jeanne Bigard, who inaugurated the Society of Saint Peter the Apostle for the support of seminarians and priests in mission lands. Those three Mission Societies were recognized as “Pontifical” exactly a hundred years ago. It was also under the inspiration and guidance of the Holy Spirit that Blessed Paolo Manna, born 150 years ago, founded the present-day Pontifical Missionary Union, to raise awareness and encourage missionary spirit among priests, men and women religious and the whole people of God. Saint Paul VI himself was part of this latter Society, and confirmed its papal recognition. I mention these four Pontifical Mission Societies for their great historical merits, but also to encourage you to rejoice with them, in this special year, for the activities they carry out in support of the mission of evangelization in the Church, both universal and local. It is my hope that the local Churches will find in these Societies a sure means for fostering the missionary spirit among the People of God.

Dear brothers and sisters, I continue to dream of a completely missionary Church, and a new era of missionary activity among Christian communities. I repeat Moses’ great desire for the people of God on their journey: “Would that all the Lord’s people were prophets!” (Num 11:29). Indeed, would that all of us in the Church were what we already are by virtue of baptism: prophets, witnesses, missionaries of the Lord, by the power of the Holy Spirit, to the ends of the earth! Mary, Queen of the Missions, pray for us!

Rome, Saint John Lateran, 6 January 2022, Solemnity of the Epiphany of the Lord

FRANCIS

---

教宗方濟各2022年
世界傳教節文告

主题：《你們將為我作證人》（宗1:8）

亲爱的兄弟姐妹们！

正如《宗徒大事录》记载的，这些话是复活的耶稣在升天前与祂的门徒们最后一次谈话时说的：「当圣神降临于你们身上时，你们将充满圣神的德能，要在耶路撒冷及全犹太和撒玛黎雅，并直到地极，为我作证人」（宗1:8）。这也是2022年世界传教节的主题，一如既往，它帮助我们活出教会传教本性的事实。今年，还给了我们一个善度教会生活和使命中几个重大纪念日的机会：传信部——今天的圣座万民福音传播部——创建四百周年；信仰传播善会创建二百周年；及其与圣婴善会和圣伯多禄宗徒善会一道被确认为「宗座」善会一百周年纪念。

让我们集中在概括了门徒生活和使命的三个基础的三个关键表达方式：「你们将为我作证人」、「直到地极」、「充满圣神的德能」。

1. 「你们将为我作证人」——召叫全体基督徒为基督作证

这是中心点，是耶稣鉴于门徒们在世界的使命对他们教导的核心。因着他们将领受的圣神，所有门徒都将成为耶稣的见证：他们因着恩宠成为这样的人。无论他们到哪里、无论他们在哪里。因为基督是第一位被派遣的，即：天父的传教士（参阅-若20:21），为此，祂是「忠实的见证」（参阅-默1:5）。所以，每一名基督徒都被召叫成为基督的传教士和见证。而教会作为基督门徒的团体，除在世界福传、为基督作证外，没有其它使命。教会的身份是传扬福音。

全面深入地重新审视，使我们澄清了一些对基督交给门徒的传教事业而言，始终具有现实意义的方面：「你们要为我作证」。复数的表达形势强调了门徒们的传教召叫的团体——教会性特点。每一名受洗者都蒙召在教会内传教、得到了教会的派遣：为此，传教是共同进行的而不是单独进行、与教会团体共融而不是自作主张的事。尽管在某些十分特殊的情况下，某些人独自推动着福传事业，那他也是与派遣他的教会共融、并必须始终在与教会共融的情况下完成。正如圣保禄六世教宗在我非常重视的文件《在新世界中传福音》宗座劝谕中教导的，「宣传福音为任何人都不是一种个人及单独的行动，这是一个真正教会性的行为。自己的小伙伴，或实施圣事时，虽然他只是一个人，但他在执行自己教会的行为，而且他的行为不明地属于整个教会的宣传活动；这不只是制度性原因的关联，还有幽幽圣宠的感应，深不可察地联系着」（60）。事实上，主耶稣派遣祂的门徒两人一组去传教绝非偶然；基督徒为基督做出的见证首先具有集体性的特点。由此，团体，哪怕是一个小团体，临在于传教事业中是至关重要的。

其次，要求门徒们按照传教的方式善度个人生活：他们被耶稣派遣到世界上不仅是为了传教，而最重要的是活出交给他们的传教使命；不仅要作证，最重要的是成为基督的见证人。正如保禄宗徒用感人肺腑的话说的，「（我们）身上时常带着耶稣的死状，为使耶稣的生活也彰显在我们身上」（格后4:10）。传教的本质是为基督作见证，也就是说见证祂为了爱天父和人类的生命、激情、死亡与复活。宗徒们从那些和他们一样见证了基督复活的人中寻找替代犹达斯的人绝非偶然（参阅-宗1:22）。我们要见证的、要分享生命的是基督、复活的基督。基督的传教士们不是被派遣去宣讲自己、炫耀他们的素质和说服力或者管理能力。相反，他们享有用言语和行动把基督带给人们的崇高荣誉，像首批宗徒们那样，满怀喜乐和坦诚地向所有人宣报祂救恩的喜讯。

为此，归根到底，真正的见证是「殉道者」，是那些为基督献出生命的人，他们借此来报答祂自己奉献给我们的礼物。「福传的首要原因是我们已领受耶稣的爱，以及体验到祂的救恩，这经验催迫着我们更深地去爱祂」（《福音的喜乐》宗座劝谕，264）。

最后，关于基督徒的见证，圣保禄六世教宗的观点仍然是有效的：「现在的人宁愿听信见证，而不愿听信宣讲人；即便他听信宣讲人，也是因为教师是见证人」（《在新世界中传福音》劝谕，41）。为此，对信仰传承而言，基督徒的福音生活见证是至关重要的。另一方面，宣讲祂这个人和祂的信息是同样必要的。事实上，保禄六世继续指出，「宣讲，口头宣布一种信息，确实是无时或缺的……言语仍然是适当的，特别是在它传播天主能力时。这也正是圣保禄所说『信仰来自所听的』（罗10:17）的名言仍然适用。因为是听来的言语引领人相信」（同上，42）。

为此，福传中，基督信仰生活的榜样和对基督的宣讲是并驾齐驱的。二者相辅相成。他们是每一个团体成为传教团体所必须用来呼吸的两个肺。这种完整、连贯、喜乐的基督见证定会是让教会在第三千年也能成长的吸引力。所以，我敦促大家重振首批基督徒们的勇气、坦诚和直言不讳，用语言和行动在生活的各个领域中为基督作证。

2. 「直到地极」——普世性福传事业的永恒现实意义

复活的主勉励门徒们做祂的见证时，宣告了他们的派遣地，「要在耶路撒冷及全犹太和撒玛黎雅，并直到地极」（宗1:8）。这清晰地显示了门徒们使命的普世性特征。「离心」的地理运动几乎是以同心圆的方式显现出来的，从被犹太传统视为世界中心的耶路撒冷，到犹太和撒玛黎雅、直到「地极」。他们不是被派去强迫他人改教的，而是去宣讲；基督徒不强迫他人改教。《宗徒大事录》中向我们讲述了这一传教运动：给了我们一个「走出去」履行其见证主基督圣召的教会的美丽形象，在天主圣意指引下、在具体的生活环境中作证。事实上，首批基督徒们在耶路撒冷受到了迫害。为此，分散到了犹太和撒玛黎雅、到各地去见证基督（参阅-宗8:1、8:4）。

我们的时代也发生了类似的情况。因为宗教迫害和战争、暴力的境况，许多基督徒被迫从他们的土地上逃到了其它国家。我们感谢这些兄弟姐妹们，他们没有封闭于痛苦之中，而是在接纳他们的国家中为基督和天主之爱作证。就此，在谈到「那些移居到其他国家的移民的责任」（《在新世界中传福音》劝谕，21）时，圣保禄六世曾经这样勉励他们。事实上，我们越来越多地体会到不同国籍信徒的存在充实了堂区的面貌，使其更加具有普世性、公教性。其结果就是，移民的牧灵关怀是不容忽视的传教活动，也有助于地方的信徒们重新发现他们所领受的基督信仰的喜乐。

「直到地极」的指示应该质询各个时代的基督门徒们、应激励他们不断地超越常规的地方，为祂作证。尽管现代化的进步带来了各种便利，但仍有一些地理区域是用基督爱的福音见证祂的传教士们尚未抵达的。另一方面，在基督门徒的传教使命中不会忽视任何人类的现实。基督的教会过去、现在和将来永远都是「走出去」的，走向新的地理、社会和人生的新前景；走向地域和人类境况的「边远」地区，向各个民族、文化、社会地位的男女老少见证基督和基督对他们的爱。就此而言，传教也将永远是向外邦人传教。正如梵蒂冈第二届大公会议教导我们的，教会应该不断地超越自我，超越自己的边界，去向所有人见证基督的爱。为此，我想提及并感谢无数传教士们，他们毕生都在「超越」，在他们所遇到的许许多多的兄弟姐妹面前体现基督的爱德。

3. 「充满圣神的德能」——永远要让圣神强化和领导我们

复活的基督向门徒们宣告他们要为自己作证的使命时，还为这一重大的责任许诺了恩宠：「当圣神降临于你们身上时，你们将充满圣神的德能……为我作证人」（宗1:8）。事实上，按照《宗徒大事录》的记载，恰恰就在圣神降临在耶稣门徒们身上后，发生了为死而复活的基督作证的第一个行动，用宣言宣讲完成的行动，即：圣伯多禄在耶路撒冷居民中发表的传教讲话。由此，开启了耶稣门徒们向世界福传的时代。他们起初是软弱的、恐惧的、封闭的。圣神强化了他们，给了他们勇气和智慧，让他们在众人面前为基督作证。

因为「除非受圣神感动，也没有一个能说：『耶稣是主』（格前12:3）」，所以，如果没有圣神的启示和帮助，没有一名基督徒能为主基督做出完满和真正的见证。为此，基督的每一名传教门徒蒙召认识到圣神行动的基本重要性，在日常生活中和圣神在一起、不断从圣神那里领受力量和启示。甚至当我们感到疲惫、失去了动力、迷失方向的时候，我们应该牢记在祈祷中求助于圣神。我想再次强调的是，祈祷在传教生活中具有至关重要的作用，让我们被圣神更新和强化，祂是取之不尽、用之不竭的新力量和与他人分享基督生命喜乐的源泉。「领受圣神的喜乐是一个恩宠。祂是我们宣讲福音、宣信在主内信仰的唯一力量」（《致宗座传教善会文告》，2020年5月21日）。为此，圣神才是传教的真正主角：是祂在正确的时间、以正确的方式赐予正确的话。

在圣神行动的光照下，我们也想解读一下今年2022年的一些传教纪念。1622年成立传信圣部，是出于在新的领土上推动传教派遣的愿望。这是一个天赐的直觉！事实证明，圣部为了让教会的福传事业真正独立于世俗强权的干预发挥了关键作用，从而建立了今天充分展示了巨大活力的地方教会。我们希望像过去四个世纪一样，圣部能够因着圣神的光照和力量，继续并加强其协调、组织和激励教会传教活动的工作。

领导普世教会的圣神，还激励着普普通通的男男女女去完成非凡的传教事业。就这样，二百年前，法国年轻女性保琳·雅莉科创立了信仰传播协会。她将于今年这一禧年中列真福品。尽管身体状况不佳，但她接受了天主的启示，启动了一个为传教祈祷、募捐的网络，以便让信众们能够积极参与「直至地极」的传教事业。因着这一奇妙的想法，我们每年都庆祝的世界传教节诞生了。在此期间，各个团体所募集到的捐款全部用于教宗支持传教活动的普世基金。

在此背景下，还有法国主教夏尔·德·福尔宾-扬森，他开创了促进儿童向儿童传教的圣婴善会，口号是「儿童福传儿童、儿童为儿童祈祷、儿童帮助世界各地的儿童」。还有让娜·比加德夫人，她创立了支持传教区修道生和司铎的圣伯多禄宗徒善会。恰恰一百年前，三大传教善会被确认为「宗座」善会。也是在圣神的启示和引导下，一百五十年前出生的真福保罗·曼纳创立了现在的宗座传教联盟，旨在激励司铎、男女修会会士以及全体天主子民的传教意识和传教宣传。亲自参与其中的保禄六世教宗确认了最后创立的这一联盟为宗座善会。我提及上述四大宗座传教善会，是为了它们的伟大历史功绩，也是为了邀请你们在这个特殊的年份里与它们一起为支持普世教会和地方教会福传事业的活动而喜乐。我希望地方教会能在四大善会中找到滋养天主子民传教精神的坚实工具。

亲爱的兄弟姐妹们，我继续梦想着整个教会都成为传教士、基督信仰团体开展传教活动的一个崭新季节。我重复梅瑟在路上对天主子民的期盼，「巴不得上主的人民都成先知」（户11:29）。是的，愿我们教会内的所有人都成为因着圣洗而具有的身份：主的先知、见证和传教士！因着圣神的力量，直到地极。玛利亚，传教之后，为我等祈！

罗马，拉特朗圣若望大殿，2022年1月6日，主显节瞻礼

方济各

---

PERUTUSAN BAPA SUCI POPE FRANCIS
SEMPENA HARI MISI SEDUNIA 2022

“Kamu akan menjadi saksi-saksi-Ku” (Kisah Para Rasul 1:8)

Dear brothers and sisters!

Kata-kata ini diucapkan oleh Yesus Yang Bangkit kepada murid-murid-Nya sejurus sebelum Kenaikan-Nya ke syurga, seperti apa yang kita tahu daripada kitab Kisah Para Rasul: “Kamu akan menerima kuasa apabila Roh Kudus datang ke atas kamu; dan kamu akan menjadi saksi-saksi-Ku di Yerusalem dan di seluruh Yudea dan Samaria dan hingga ke hujung bumi” (1:8).

Ia juga adalah tema Hari Misi Sedunia 2022 yang mengingatkan kita bahawa Gereja bersifat misionari, seperti selama ini. Pada tahun ini, Hari Misi Sedunia memberi peluang kepada kita untuk memperingati beberapa acara penting dalam kehidupan dan misi Gereja: ulang tahun keseratus yang keempat penubuhan Kongregasi de Propaganda Fide, sekarang Kongregasi bagi Penginjilan Bangsa-Bangsa, dan ulang tahun keseratus yang kedua bagi Persatuan Penyebaran Iman. Seratus tahun yang lalu, Persatuan Penyebaran Iman, bersama Persatuan Zaman Kanak-kanak Kudus dan Persatuan Santo Petrus Rasul, telah diberi gelaran “Pontifikal” (Kepausan).

Marilah kita merenungkan tiga ungkapan penting yang merangkumkan tiga asas kehidupan dan misi setiap murid: “Kamu akan menjadi saksi-Ku”, “hingga ke hujung bumi” dan “kamu akan menerima kuasa Roh Kudus”.

1. “Kamu akan menjadi saksi-Ku”- Seruan kepada setiap Kristian untuk menjadi saksi Kristus

Ini adalah perkara pokok, nadi ajaran Yesus kepada para murid, yang mengambil kira pengutusan mereka ke dalam dunia. Para murid mesti menjadi saksi-saksi Yesus, berkat rahmat Roh Kudus yang akan diterima mereka. Ke mana sahaja mereka pergi dan di mana sahaja mereka berada. Kristus merupakan yang pertama diutus, sebagai “misionari” Bapa (Yohanes 20:21), dan oleh yang demikian, Dia adalah “saksi setia” Bapa (Wahyu 1:5). Gereja, iaitu umat murid-murid Kristus, tidak ada misi lain selain untuk membawa Injil ke seluruh dunia dengan menjadi saksi kepada Kristus. Menginjil adalah jati diri sebenar Gereja.

Penelitian yang lebih mendalam terhadap kata-kata “Kamu akan menjadi saksi-Ku” dapat menjelaskan beberapa aspek yang sentiasa tepat pada waktunya bagi misi yang Kristus telah amanahkan kepada para murid. Bentuk majmuk bagi kata kerja itu menekankan sifat komuniti dan eklesia dalam panggilan misionari para murid. Setiap orang yang dibaptis dipanggil kepada misi, dalam Gereja dan menerusi mandat Gereja: maka itu, misi dijalankan bersama, bukan secara individu, dalam kesatuan bersama umat eklesia, dan bukan berdasarkan inisiatif seseorang. Malah dalam kes-kes di mana seorang individu dalam situasi yang sangat khusus menjalankan misi penginjilan bersendirian, dia mesti sentiasa berbuat demikian dalam kesatuan dengan Gereja yang mengutuskannya. Seperti apa yang diajarkan oleh Santo Paulus VI dalam Amanat Apostolik, Evangelii Nuntiandi, satu dokumen yang dekat di hati saya: “Penginjilan bukan satu tindakan individu dan terpencil bagi sesiapa pun; ia adalah satu tindakan yang bersifat begitu eklesia. Apabila paderi, katekis atau pengkhutbah paling terpencil di bumi mewartakan Injil, mengumpul jemaat kecilnya atau memberi sakramen, walaupun bersendirian, dia melakukan tindakan eklesia, dan tindakannya sudah tentulah ada kaitan dengan aktiviti penginjilan seluruh Gereja menerusi hubungan institusi, selain menerusi kaitan tidak kelihatan yang sangat mendalam dalam urutan rahmat. Ini mengandaikan bahawa dia bertindak bukan kerana misi yang dia kaitkan dengan dirinya sendiri atau menerusi inspirasi peribadi, tetapi dalam kesatuan dengan misi Gereja dan dalam namanya” (No. 60). Sesungguhnya, ia adalah tidak kebetulan bahawa Tuhan Yesus telah mengutuskan para murid-Nya untuk menjalankan misi secara berpasangan; kesaksian orang Kristian kepada Kristus pada asasnya bersifat komuniti atau berjemaat. Maka itu, dalam menjalankan misi, keberadaan komuniti, tidak kira saiznya, adalah amat penting sekali.

Selain itu, para murid digesa untuk menjalankan kehidupan peribadi dalam satu kunci misionari: mereka diutus oleh Yesus ke dunia bukan hanya untuk menjalankan, tetapi juga dan terutama sekali, untuk menghidupkan misi yang diamanahkan kepada mereka; bukan hanya untuk memberi kesaksian, tetapi juga dan terutama sekali untuk menjadi saksi Kristus. Dalam kata-kata Rasul Petrus yang menyentuh hati, “Kami sentiasa membawa kematian Yesus dalam tubuh kami supaya kehidupan Yesus juga akan menjadi nyata dalam tubuh kami” (2 Korintus 4:10). Inti pati misi adalah untuk bersaksi kepada Kristus, iaitu kepada kehidupan, kesengsaraan, kematian dan kebangkitan-Nya demi kasih Bapa dan umat manusia. Ia bukanlah satu kebetulan bahawa para rasul mencari pengganti Yesus dalam kalangan mereka yang, seperti mereka sendiri, telah menjadi saksi kepada kebangkitan Tuhan (Kisah Para Rasul 1:21). Kristus, malah Kristus yang bangkit daripada kematian, adalah Dia yang mesti menjadi kesaksian kita dengan kehidupan-Nya yang mesti kita kongsikan. Misionari Kristus tidak diutus untuk menyampaikan diri sendiri, untuk mempamerkan keupayaan dan kualiti mereka yang pandai memujuk atau kemahiran mereka mengurus. Sebaliknya, penghormatan tertinggi bagi mereka adalah untuk menampilkan Kristus dalam perkataan dan perbuatan, dengan mewartakan Berita Baik tentang penyelamatan-Nya kepada setiap orang dengan sukacita dan berani, seperti apa yang dibuat oleh para rasul yang pertama.

Maka itu, dalam analisis terakhir, saksi sebenar adalah “martir” yang memberi nyawanya demi Kristus, untuk membalas pemberian diri-Nya sendiri kepada kita. “Sebab utama bagi penginjilan adalah kasih Yesus yang kita telah terima, dan pengalaman penyelamatan yang mendorong kita untuk mengasihi-Nya dengan lebih jauh lagi” (Evangelii Gaudium, 264).

Akhir sekali, mengenai saksi Kristian, pemerhatian Santo Paulus VI masih absah: “Manusia moden lebih bersedia mendengar saksi-saksi berbanding guru-guru, dan jika dia ada mendengar guru-guru, ia adalah kerana mereka adalah saksi-saksi” (Evangelii Nuntiandi, 41). Sebab inilah kesaksian daripada kehidupan Kristian yang tulen adalah asas kepada penyampaian iman. Demikian juga, tugasan mewartakan Kristus dan mesej-Nya juga tidak kurang perlu. Sesungguhnya, Paulus VI seterusnya menyatakan: “Berkhutbah, pewartaan lisan bagi sesuatu mesej, sesungguhnya sentiasa mustahak. Firman itu masih sentiasa relevan, terutamanya apabila ia adalah pembawa kuasa Allah. Inilah sebabnya kenapa kata-kata Santo Paulus, “Iman datang daripada apa yang didengar” (Roma 10:17), mengekalkan kerelevanannya: ia adalah firman yang didengar dan membawa kepada kepercayaan” (ibid., 42).

Maka itu, dalam penginjilan, contoh kehidupan Kristian dan proklamasi Kristus tidak dapat dipisahkan. Satu memberi khidmat kepada yang satu lagi. Ia adalah dua paru-paru yang mesti digunakan oleh mana-mana jemaat untuk bernafas, jika ia hendak bersifat misionari. Kesaksian kepada Kristus yang lengkap, konsisten dan penuh sukacita seperti ini pasti menjadi satu kekuatan tarikan juga bagi perkembangan Gereja pada alaf ketiga. Saya menggesa semua untuk mengangkat sekali lagi keberanian, kejujuran dan parrhesía umat Kristian yang pertama, untuk bersaksi kepada Kristus dalam perkataan dan perbuatan, dalam setiap aspek kehidupan.

2. “Hingga hujung bumi” – Kerelevanan abadi misi penginjilan sejagat

Ketika Dia meminta murid-murid untuk menjadi saksi-saksi-Nya, Tuhan yang bangkit  juga memberitahu mereka ke mana mereka sedang diutus: “… ke Yerusalem dan ke seluruh Yudea dan Samaria dan hingga ke hujung bumi” (Kisah Para Rasul 1:8). Di sini kita melihat dengan jelas sifat sejagat misi para murid. Kita juga melihat pengembangan geografi yang bersifat pusingan, seakan-akan dalam bulatan konsentrik, bagi misi itu, bermula dengan Yerusalem, yang tradisi Yahudi anggap sebagai pusat dunia, hingga ke Yudea dan Samaria dan hingga “hujung bumi”. Para murid diutus bukan untuk menukar agama orang lain, tetapi untuk mewartakan Kristus; orang Kristian tidak menukar agama orang lain. Kisah Para Rasul bercakap mengenai pengembangan misionari ini, dan memberi gambaran menonjol tentang Gereja yang “pergi keluar” (go forth) dalam kesetiaan kepada panggilannya untuk bersaksi bagi Kristus Tuhan dengan bimbingan dan bantuan ilahi dalam keadaan konkrit kehidupannya. Ditindas di Yerusalem dan kemudian menular ke seluruh Yudea dan Samaria, umat Kristian yang pertama menjadi saksi Yesus di mana-mana sahaja (Kisah Para Rasul 8:1, 4).

Sesuatu yang sama masih berlaku pada zaman kita. Disebabkan oleh penindasan agama dan situasi perang dan keganasan, ramai orang Kristian terpaksa lari dari tanah air mereka ke negara-negara lain. Kita bersyukur kepada saudara-saudari ini yang tidak terus terkunci dalam penderitaan mereka sendiri tetapi menjadi saksi Kristus dan kasih Allah di negara-negara yang menerima mereka. Maka itu, Santo Paulus VI menggalakkan mereka untuk menyedari “tanggungjawab yang sepatutnya dipikul oleh pendatang di negara itu yang menerima mereka” (Evangelii Nuntiandi, 21). Kita semakin kerap melihat bagaimana kehadiran jemaat yang terdiri daripada pelbagai kewarganegaraan memperkayakan wajah paroki-paroki dan menjadikannya lebih sejagat, lebih Katolik. Maka itu, penjagaan pastoral bagi pendatang harus dinilai sebagai satu aktiviti misionari penting yang dapat juga membantu jemaat tempatan menemukan semula sukacita dalam kepercayaan Kristian yang mereka telah terima.

Ungkapan “hingga ke hujung bumi” harus mencabar murid-murid Yesus pada setiap zaman, dan mendorong mereka untuk pergi lebih jauh daripada tempat-tempat biasa untuk menjadi saksi-Nya. Demikian juga, tiada realiti manusia yang asing daripada kebimbangan murid-murid Yesus dalam misi mereka. Gereja Kristus akan terus “pergi keluar” menuju ufuk-ufuk geografi, sosial dan eksistensi, menuju situasi-situasi manusia dan tempat-tempat “garis sempadan”, untuk menjadi saksi Kristus dan kasih-Nya kepada lelaki dan wanita dalam setiap bangsa, budaya dan status sosial. Dalam pengertian ini, misi itu akan sentiasa menjadi missio ad gentes, seperti yang diajar oleh Majlis Vatikan Kedua. Gereja mesti sentiasa terus maju ke depan, di luar lingkungannya sendiri, untuk memberikan kesaksian kepada semua tentang kasih Kristus. Di sini saya ingin mengingati, dan menyuarakan kesyukuran saya bagi semua mubaligh yang begitu ramai menyerahkan kehidupan mereka untuk terus menjelmakan kasih Kristus kepada semua saudara-saudari yang mereka jumpa.

3. “Kamu akan menerima kuasa” daripada Roh Kudus – Marilah kita sentiasa diperkuatkan dan dibimbing oleh Roh.

Apabila Kristus yang bangkit mengutuskan murid-murid-Nya untuk menjadi saksi-saksi-Nya, Dia juga menjanjikan rahmat yang mereka mereka perlukan bagi tanggungjawab yang besar ini: “Kamu akan menerima kuasa apabila Roh Kudus datang ke atas kamu; dan kamu akan menjadi saksi-saksi-Ku” (Kisah Para Rasul 1:8). Menurut kandungan Kisah Para Rasul, kesaksian pertama kepada Kristus yang disalibkan dan bangkit dibuat betul-betul selepas penurunan Roh Kudus ke atas para murid. Proklamasi kerigma itu – ucapan “misionari” Santo Petrus kepada penduduk Yerusalem – memulakan era di mana murid-murid Yesus menginjili dunia. Walaupun pada mulanya mereka lemah, takut dan mengasingkan diri, Roh Kudus memberikan kekuatan, keberanian dan kebijaksanaan kepada mereka untuk memberikan kesaksian mengenai Kristus di hadapan semua.

Sama seperti “tiada siapa yang dapat menyebut ‘Yesus adalah Tuhan’, kecuali oleh Roh Kudus” (1 Korintus 12:3), demikian juga tiada orang Kristian yang dapat memberikan kesaksian sepenuhnya yang tulen mengenai Kristus Tuhan tanpa inspirasi dan bantuan Roh Kudus. Semua murid misionari Kristus dipanggil untuk mengenali kepentingan kerja Roh, untuk hidup dalam hadirat-Nya setiap hari dan menerima kekuatan dan bimbingan-Nya yang tidak pernah gagal. Sesungguhnya, apabila kita rasa letih, tidak bermotivasi atau keliru, kita harus ingat untuk berdoa kepada Roh Kudus. Biarlah saya menekankan sekali lagi bahawa doa memainkan peranan asas dalam kehidupan misionari, kerana ia membolehkan kita untuk disegarkan dan diperkuatkan oleh Roh sebagai sumber ilahi yang tidak pernah tandus bagi sukacita dan tenaga baharu untuk berkongsi kehidupan Kristus dengan orang lain. “Menerima sukacita Roh adalah satu rahmat. Selain itu, ia adalah satu-satunya kuasa yang membolehkan kita untuk mewartakan Injil dan mengaku kepercayaan kita kepada Tuhan” (Perutusan kepada Persatuan-Persatuan Misi Kepausan, 21 Mei 2020). Maka itu, Roh adalah protagonis misi yang sebenar. Dialah yang memberikan kata-kata tepat, pada waktu tepat, dan dengan cara tepat.

Mengambil kira tindakan Roh Kudus ini, kita juga mahu menimbang ulang tahun misionari yang dirayakan pada 2022. Penubuhan Kongregasi Suci De Propaganda Fide pada tahun 1622 didorong oleh keinginan untuk menggalakkan mandat misionari di wilayah-wilayah baharu. Satu keinginan yang ditakdirkan! Kongregasi itu ternyata amat penting dalam menentukan misi penginjilan Gereja yang benar-benar bebas daripada campur tangan kuasa-kuasa duniawi, untuk menubuhkan gereja-gereja tempatan yang pada hari ini mempamerkan tenaga yang begitu hebat. Ia adalah harapan kita agar Kongregasi ini, dengan cahaya dan kekuatan Roh, akan meneruskan dan meningkatkan kerja menyelaras, menganjur dan mempromosi kegiatan-kegiatan misionari Gereja, sama seperti selama empat abad yang lepas.

Roh sama, yang membimbing Gereja sejagat, turut memberi inspirasi kepada lelaki dan wanita biasa bagi misi luar biasa. Sebab itulah seorang wanita muda di Perancis, Pauline Jaricot, menubuhkan Persatuan bagi Penyebaran Iman dua ratus tahun yang lalu. Beatifikasi beliau akan dirayakan pada tahun jubli ini. Walaupun kesihatannya tidak baik, beliau menerima inspirasi Allah untuk menubuhkan jaringan doa dan kutipan bagi golongan misionari, supaya umat dapat mengambil bahagian secara aktif dalam misi “hingga ke hujung bumi”. Idea yang amat baik ini mewujudkan sambutan tahunan bagi Hari Misi Sedunia, di mana dana yang dikutip dalam komuniti tempatan diguna pakai kepada dana sejagat yang digunakan oleh Paus untuk menyokong kegiatan misionari.

Sehubungan ini, saya memikirkan juga tentang Uskup Perancis, Charles de Forbin-Janson, yang menubuhkan Persatuan Zaman Kanak-kanak Kudus untuk mempromosikan misi dalam kalangan kanak-kanak, dengan cogan kata “Kanak-kanak menginjili kanak-kanak, kanak-kanak berdoa untuk kanak-kanak, kanak-kanak membantu kanak-kanak di seluruh dunia”. Saya juga memikirkan Jeanne Bigard, yang memulakan Persatuan Santo Petrus Rasul untuk menyokong golongan seminarian dan paderi di bumi-bumi misi. Tiga Persatuan Misi itu dikenali sebagai “Pontifikal” tepat seratus tahun lalu. Di bawah inspirasi dan bimbingan Roh Kudus juga, Blessed Paolo Manna, yang lahir 150 tahun lalu, menubuhkan Kesatuan Misionari Kepausan yang sedia ada sekarang, untuk menimbulkan kesedaran dan menggalakkan semangat misionari dalam kalangan paderi, religius lelaki dan wanita, dan seluruh umat Allah. Santo Paulus VI sendiri merupakan anggota persatuan tersebut, dan mengesahkan pengiktirafan kepausannya. Saya menyebut empat Persatuan Misi Kepausan ini kerana merit sejarah mereka yang hebat, tetapi juga untuk menggalakkan anda untuk bersukacita bersama mereka, pada tahun istimewa ini, di atas kegiatan yang mereka jalankan untuk menyokong misi penginjilan dalam Gereja, baik sejagat mahupun tempatan. Ia adalah harapan saya agar gereja-gereja tempatan dapat menemukan kaedah sebenar dalam persatuan-persatuan ini untuk memupuk semangat misionari dalam kalangan Umat Allah.

Saudara-saudari yang dikasihi, saya terus mengimpikan Gereja yang bersifat misionari sepenuhnya, dan era baharu bagi kegiatan misionari dalam kalangan komuniti Kristian. Saya mengulangi keinginan besar Nabi Musa bagi umat Allah dalam perjalanan mereka: “Kalaulah semua umat Tuhan adalah nabi-nabi!” (Bilangan 11:29). Sungguh, kalaulah semua kita dalam Gereja adalah siapa kita yang sebenarnya berkat daripada pembaptisan kita: nabi, saksi, misionari atau mubaligh Tuhan, menerusi kuasa Roh Kudus, hingga ke akhir bumi! Maria, Ratu Misi-Misi, berdoalah bagi kami!

Rom, Santo Yohanes Lateran, 6 Januari 2022, Perayaan Efifani Tuhan

FRANCIS